The Banshees of Inisherin incelemesi: Martin McDonagh’ın mükemmele yakın filmi komedi ile trajediyi birleştiriyor

Meteorik bir yükseliş yaşadı ve ardından aynı hızla sert bir düşüş yaşadı. Kimsenin hatırlamadığı B sınıfı filmlerde zayıflarken, rüya bitmiş gibi görünüyordu.

Ve sonra 2008’de ünlü İrlandalı oyun yazarı Martin McDonagh’ın aklına ilk uzun metrajlı filmini yapma fikri geldi ve Colin Farrell’ın iş başında küçük bir çocuğu kazara vurup öldüren çaylak bir tetikçiyi oynamasını istedi.

Farrell’in ekrandaki kefaret yayı Brugge’de gerçek dünyaya sızıyor gibiydi ve yetenekli aktör, benzeri beklenmedik performanslarla durumu tersine çevirdi. Istakoz ve Yang’dan sonraSteve McQueen, Peter Weir ve Sofia Coppola gibi film yapımcılarıyla çalışıyor.

Elbette, sanatsal açıdan en çok borçlu olduğu kişi, Farrell’in çılgın bakışlı yoğunluğunun ve ıstırap verici kırılganlığının o korkunç filmde kötü adamı oynamakla boşa gittiğini gören McDonagh’dı. gözüpek film ya da ortalıkta dolaşmak Miami yardımcısı yeniden başlat.

Farrell, McDonagh ile yeniden bir araya geldiğinde – ve siz onun Brugge’de rol arkadaşı Brendan Gleeson – bu çok önemli. Aslında, bu Büyük Bir Anlaşma.

Inisherin’in Banshees’i İrlanda mizahı ve kasvetinin o simyasal karışımı için üçlüyü yeniden bir araya getiriyor.

Yüksek sesle gülmek çok komik – bazen rahatsız edici derecede ve böyle şeylere kıkırdadığınız için kötü bir insan olup olmadığınızı merak ederken kendinizi buluyorsunuz. Ayrıca bazen o kadar acımasız ki, gerçekten etkileyen bir ağırlık var. Çok, çok İrlandalı.

McDonagh, renkleri tam olarak ne zaman değiştireceğini bilen usta bir dokumacı gibi bu mizahı ve acıklılığı işleyerek ikisini ustalıkla dengeliyor.

1923’te, İrlanda İç Savaşı’nın zemininde geçen Inisherin adası, anakaradaki çatışmadan büyük ölçüde kurtulmuştur.

Aptal ve tatlı Padraic (Farrell), her gün yaptığı gibi, günlük pub gezintileri için saat 14.00’ten hemen önce arkadaşı Colm’un (Gleeson) evine gelir. Padraic, Colm’un sadece bugün değil bundan sonra herhangi bir gün ondan bir bar istemeyince kafası karışır.

Belirli bir kavga ya da kışkırtıcı bir olay yok, Colm, Padraic’in sıkıcı gevezeliklerini dinlemek yerine, yalnızca zamanını halk müziği besteleyerek ya da hatırlanacağı bir şeyin peşinde koşarak geçirmek istiyor.

Padraic, yaşlı adamın kabalığına, bencilliğine ve kibrine rağmen Colm’un arkadaşlığını sürdürmeye devam ettiğinde, Colm, Padraic onunla her konuştuğunda kendi parmaklarından birini kesmekle tehdit eder.

Bu saçma bir tepki, aşırı derecede orantısız – McDonagh bunu burada erkek arkadaşlığının karmaşıklığından bahsetmemek için kullanıyor, çünkü bu insanların ne kadar keyfi bir şekilde acımasız olabileceğiyle ilgili.

Gleeson, Farrell’in son derece şefkatli performansı için heteroseksüel bir adamdır ve eğer herhangi bir hata varsa Inisherin’in Banshees’i, Colm’un büyük ölçüde açıklanamaz ve erişilemez kalmasıdır. Ama belki de bu kasıtlı, empatiyi Padraic’in tarafına çekmek.

McDonagh, bu film için, Farrell’in çok fazla zekaya sahip olmayan ancak çok fazla duygusal açıklığa sahip bir karakteri Oscar ödüllü potansiyel tasviri tarafından yönetilen mükemmel bir oyuncu kadrosu oluşturdu.

McDonagh’ın senaryosu ve yönetmenliği, Farrell’in algısını ve içgüdülerini, yalnızca Yunan film yapımcısı Yorgos Lanthimos’un (Istakoz, Kutsal Geyiğin Öldürülmesi) eşleşmeyi başardı.

Ayrıca ödül konuşmasında yer alan iki çarpıcı yardımcı performans da var: Padraic’in mantıklı ve havai fişek kız kardeşi Siobhan rolündeki Kerry Condon ve Inisherin’in huysuz polisinin istismara uğramış oğlu, daha da ahmak Dominic rolündeki Barry Keoghan’dan gelenler.

McDonagh’ın anımsatıcı dünya inşası ve diyaloğunun nefis lirizmiyle, aynı anda hem yatıştırıcı hem de sarsıcı olabilen bir ritim var. McDonagh ve neredeyse mükemmelin olduğu o gerilimde. Inisherin’in Banshees’i gelişmek.

Değerlendirme: 4,5/5

Inisherin’in Banshees’i Boxing Day’den itibaren sinemalarda