Shazam: Fury of the Gods, giydirme oynayan bir çocuktur

Shazam: Tanrıların Öfkesi mümkün olan her şeyi iki saat 10 dakikaya sıkıştırdı, öyleyse neden çelişkili bir kapsam ve ton duygusu olmasın?

2019 DC Comics süper kahraman hırsızlığının devamı Shazam gösterişli ve kakofon, büyük ölçüde CGI’ya ve iddialı ölçeğini taklit etmek için ezici ve çınlayan bir film müziğine dayanan, amansızca aşırı uyarıcı bir karnaval.

Ama her şey aynı zamanda önemsiz hissettiriyor, sanki film, süper kahramanlar gibi, giydirme oynayan çocuklarmış gibi. Riskler yüksek olabilir – teoride, krallığımızın yok olması ve ekrandaki herkesin ölümü – ama tehlike asla gerçekmiş gibi hissettirmez.

İlk Shazam film, bir büyücü tarafından şampiyon olarak seçilen genç Billy Batson’a (Zachary Levi/Asher Angel) tanrıların güçlerinin nasıl verildiğini açıklayan bir başlangıç ​​hikayesiydi. O filmin sonunda, Billy bu güçleri üvey erkek ve kız kardeşleriyle paylaşmıştı.

Şimdi, birkaç yıl sonra Billy, güçlü bir sahtekarlık sendromu vakasıyla yüklenen bir süper kahraman olma sorumluluğundan hâlâ rahatsız. Neden bu muazzam güçleri kullanmaya layık olduğunu anlamıyor ve dürüst olmak gerekirse, 17 yaşındaki bir çocuk bunu sorgulayacak öz farkındalığa sahipse, bu aşırı özgüvenli alternatife tercih edilir.

Yine de Billy’nin asıl endişesi, bulduğu aile biriminin parçalanması gibi görünüyor. Kız kardeşi Mary (Grace Fulton) zaten 18 yaşın üzerindedir ve Billy, ekibini bölmemek için onu üniversiteye gitmemeye ikna etti. Ve Freddy (Jack Dylan Grazer/Adam Brody) sık sık kendi işini yapıyor, süper kahraman inancını esnetiyor.

Atlas’ın Kızları – Hespera (Helen Mirren), Kalypso (Lucy Liu) ve Anthea (Rachel Ziegler) – boyutsal hapishanelerinden çıkıp Billy’nin dünyasına gelip çalınan güçleri ararken işler daha da kötüye gidiyor. onlara. Artık Billy ve ailesinin içinde bulunan güçler.

Kız kardeşler, minotorlar ve mantikorlar gibi efsanevi canavarlar da dahil olmak üzere dünyadaki tüm cehennemi serbest bırakarak eklemi parçalarken, ortalık kaostur. Orada burada ve her yerde bazı hikaye vuruşları var ama hikayenin özü, kahramanların kötü adamlara karşı olması ve kahramanın onların değerini ve içsel gücünü anlama yolculuğu.

Hiçbiri şaşırtıcı değil ve hatta bazıları eğlenceli. Yönetmen David F. Sandberg ve yazarlar Henry Gayden ve Chris Morgan, ilk filmde Grazer’ın rol almasıyla şansları yaver gitti.

Ancak Shazam: Tanrıların Öfkesi tonal olarak o kadar karışık ki, hangi film olması gerektiğini asla tam olarak kavrayamıyorsunuz. Hikaye ve senaryo iyi olsa da, sevimsiz duygusallığı ve aile şakalarını (PG olsa da) şiddetli fanteziyle bir araya getirmekte başarısız oluyor.

Mirren ve Liu, ciddi kötüler ve yüksek kamp arasında bir yerde bulunuyorlar ve Cate Blanchett’in eğlendiği kadar eğlenmiyorlar. Thor: Ragnarok. Mirren bir süperstar, bundan daha iyisini hak ediyor.

Levi, bir yetişkinin vücudundaki bir genç olarak performansında çok şey yapıyor ve performansı Angel’ınkiyle eşleşmiyor. Angel, fiziksel olarak genç Billy olarak ekranda göründüğü ender anlarda cezalandırılır, ancak Levi ekranda olduğunda, sanki tamamen farklı bir karakteri oynuyormuş gibi, dört yıl önce tanıştığımız karakterden hem daha aptal hem de daha salak görünen biri.

Ve görsel efektler tutarsız. Film, yarı-düzgün bir ejderhayı ve şehir çapında pek çok yıkımı kaldırabilir, ancak sanki ekibin parası bitmiş gibi, buruşturulmuş bir kağıt parçası, yayınlanan ilk Harry Potter filmindeki aynı efekt kadar gelişmiş görünüyor 22 Yıllar önce.

İlk Shazam film, 1980’ler ve 1990’ların çocuk filmlerine geri dönüş gibi hissettiren aptalca bir maceraydı, ancak bu devam filmi çok fazla şey yapmaya çalışıyor ve sonunda pek bir şey yapmıyor.

Değerlendirme: 2,5/5

Shazam: Tanrıların Öfkesi şimdi sinemalarda